Valentijn en het tweelingziel sprookje

De gepaste tijd om nog eens een blog te schrijven toch? :-) Volgend weekend is het alweer valentijn, time flies, het nieuwe jaar is nog maar pas begonnen!

Nu voor mij lijkt het pas gisteren dat we 2025 ingesprongen zijn en ik heb de indruk dat met de jaren en de grijze haren het altijd maar vlugger en vlugger gaat.

Ik kan me nog herinneren dat toen ik 16 was, de tijd precies stilstond, het kon niet vlug genoeg gaan... Waarom die onrust toen in mij zat?? Daar ben ik pas achtergekomen toen ik 61 was! ;-)

Wat ik op mijn 16de miste was eigenlijk gewoon de verbinding met mezelf, wie ik werkelijk was vanuit men hart. Ik weet het, ik weet het, ik heb daar al een blog over geschreven maar dat is waar het werkelijk om gaat als je écht gelukkig wil zijn. Ik zocht toen ik 16 was het geluk buiten mezelf, ik had nl. een vriendje. En hij ging mij gelukkig maken! Dacht ik toch... en dat was ook zo voor een tijd. We trouwden, we bouwden, we werden ouders, maar tussen al dit ging het eigenlijk al mis tussen ons, alleen we waren er ons onbewust van. We deden allebei dingen/zaken die van ons verwacht werden, maar waar we geen van beiden klaar voor waren...

Maar bon, dit om zo dadelijk tot de kern van deze blog te komen, je tweelingziel.

Het vinden/ontmoeten van je tweelingziel is iets wat ik de laatste tijd/jaren dikwijls tegenkom in artikels die ik lees of mails die ik ontvang. En het gaat daar altijd over de "aanvulling" van jezelf...

Ook ik heb lang gedacht dat ik een aanvulling van mezelf nodig had, maar wat die jaren en grijze haren me duidelijk gemaakt hebben is eigenlijk héél simpel. Zolang als jij of ik denk dat ik een "aanvulling" nodig heb in het leven om gelukkig te zijn, dan zie je jezelf als onvolwaardig zoals je bent! Het feit is wel dat dit een inzicht is wat mij een aantal jaren "zelfstudie" gekost heeft. Tot mijn 52e heb ik altijd met iemand samen geleefd. Vanaf dan heb ik mijn leven zelf in handen genomen en ben ik alleen gaan wonen. Geloof me, makkelijk was anders, maar met vallen en opstaan heb ik geleerd om mezelf te zien/erkennen als "volwaardig" mét mijn goede en minder goede kanten. Daar vroeger mijn glas halfleeg was, stilletjes aan naar halfvol is gegaan, kan ik eindelijk zeggen dat mijn glas vol is nu.

Het "vinden" van je tweelingziel gaat dus in mijn ogen over het vinden van je ware zelf ipv. het te zoeken bij iets of iemand anders. Zolang als jij je eigen ziel/bloem blijft negeren en jezelf blijft wijsmaken dat iemand anders je gelukkig kan/moet maken, tja...

Zodus ipv. een aanvulling in mijn leven, mag en kan er een gelijkwaardig mens naast mij staan! :-)

Ik hoop alleen dat jullie er minder lang over doen dan ik om tot deze conclusie te komen ;-)

En zoals steeds dit is MIJN waarheid, jij die dit leest, hebt volledig recht op JOUW waarheid.

Ik wens jullie in alle geval een zeer fijne valentijn toe en tot de volgende blog!

Warme groetjes,

Anita